در روز دوازدهم اوت ۱۹۶۰ سازمان فضانوردی آمریکا – ناسا – با یک موشک» دلتا»، « اکو-۱» نخستین ماهواره مخابراتی جهان را به فضا پرتاب کرد.
اکو، بالنی با پوشش آلومینیومی بود که در آغاز با هدف مطالعات جوی طراحی شد، ولی بنا به پیشنهاد کارشناسان در زمینه مخابرات از این ماهواره استفاده گردید. انتقال پیام ها با استفاده انعکاس امواج بر بدنه آلومینیومی این ماهواره ها صورت می گرفت و برای انتقال پیام های مخابراتی تجهیزات خاصی به کار گرفته نشد.
اکو-۱ بالنی به قطر ۵/۳۰ متر و وزن ۷۶ کیلوگرم با پوشش نازکی از آلومینیوم بود که در مداری با ۲۱۵۷ کیلومتر و حضیض ۹۶۶ کیلومتر، هر ۳/۱۱۷ دقیقه یک بار، زمین را تحت زاویه ۳/۴۷ درجه نسبت به خط استوا، دور می زد.
ماهواره های مخابراتی به دو دسته انعکاسی و تقویتی تقسیم می شوند. ماهواره انعکاسی اکو-۱ همانگونه که گفته شد که تنها می توانست مانند آینه ای عمل کنند و امواج تلویزیونی و یا رادیویی که به سوی آن فرستاده می شد را به نقاط مشخصی از زمین که ایستگاه های گیرنده در آنجا مستقر بود، منعکس نمایند. ماهواره های نوع دوم یعنی ماهواره های مخابراتی تقویتی، توان تقویت امواج دریافتی را دارند. امروزه از ماهواره های نوع انعکاسی استفاده نمی کنند. ماهواره های مخابراتی معمولا در مداری به ارتفاع ۳۶ هزار کیلومتری زمین مستقر می شوند تا بتوانند حرکتی همزمان با زمین داشته باشند.